@article {
author = {Dashti, Mohammad},
title = {تاریخ تشیع در نیشابور (از آغاز تا پایان قرن چهارم هجرى) (1)},
journal = {تاریخ اسلام درآینه پژوهش 4، زمستان 1383},
volume = {1},
number = {4},
pages = {75-102},
year  = {2005},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2423-4028},
eissn = {2980-8375},
doi = {},
abstract = {},
keywords = {},
title_fa = {تاریخ تشیع در نیشابور (از آغاز تا پایان قرن چهارم هجرى) (1)},
abstract_fa ={امپراتورى پهناور ایران ساسانى توسط مسلمانان و عمدتاً در زمان خلیفه دوم، عمر بن خطاب (13 23هـ) فتح شد. مناطق باقیمانده نیز در زمان خلفاى پس از او به تصرف مسلمانان درآمد و دامنه فتوحات آنان از حدود ایران فراتر رفت. تنها ساکنان مناطق حوضه جنوبى خزر، یعنى طبرستان و گیلان، توانستند با استفاده از موقعیت طبیعى این نواحى استقلال خود را کم و بیش تا اواسط قرن دوم هجرى و اوایل عصر عباسى حفظ کنند. از آن رو که مذهب غالب و حاکم در زمان فتوحات مذهب اهل سنت بود، طبعاً مردم سرزمین هاى فتح شده در وهله اول با مذهب تسنن آشنا مى شدند و به مرور آن را مى پذیرفتند. گرچه معدود افرادى از مسلمانان که در فتوحات شرکت داشتند از جمله بنى هاشم و بعضى قبایل یمنى و برخى از انصار با مکتب اهل بیت(علیهم السلام) (تشیع) آشنا و بعضاً به آن معتقد و پایبند بودند، ولى به دلیل در اقلیت قرار داشتن این افراد و نیز مخالفت حکومت با رشد و گسترش مکتب اهل بیت(علیهم السلام)، به طور طبیعى چهره کلى فرهنگ سرزمین هاى فتح شده فرهنگ تسنن بود.

در این میان شهر تاریخى نیشابور از ویژگى خاصى برخوردار بود; شهرى که طى چندین قرن یکى از مهم ترین حوزه هاى درسى اهل سنت به شمار مى آمد و مجموعه اى از بزرگ ترین فقها و محدثان اهل تسنن را در خود جاى داده بود. اما این شهر طى روندى طولانى، به یکى از مراکز تشیع تبدیل گردید و مکتب اهل سنت جاى خود را به مکتب اهل بیت(علیهم السلام) داد.

این نوشتار به بررسى عوامل نفوذ و گسترش تشیع از ورود اسلام تا پایان قرن چهارم هجرى در شهر نیشابور مى پردازد که اینک بخش نخست آن تقدیم مى گردد.},
keywords_fa = {},
url = {https://tarikh.nashriyat.ir/node/394},
eprint = {}
}