@article {
author = {Dashti, Mohammad},
title = {تاریخ تشیع در نیشابور (از آغاز تا انقراض غزنویان) (3)},
journal = {تاریخ اسلام درآینه پژوهش 6، تابستان 1384},
volume = {2},
number = {2},
pages = {75-112},
year  = {2005},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2423-4028},
eissn = {2980-8375},
doi = {},
abstract = {The first and second parts of this research, which appeared in the previous issues of this journal , were concerned with the early history of the spread of Shi'ah school of thought especially the twelvers in Neyshabur in the period between the beginning and the end of the fourth A.H. (lunar) century. In the previous issues we discussed the proposition that the early development and spread of Shi'ism coincided with the coming of a number of the prophet's Companions to Neyshabur. We also pointed out that the period of the coming of a number of Seyyids and followers of the Household of the prophet to the city witnessed a rapid increase in the spread of the shi'ah there . Among the Seyyids and the followers referred to above were groups related to the families of Qanbar, Abu al -Aswad- al Du'ali, Iu'adat Jbn Hubayr al-Makhzomi and other clans from Yeman who showed some friehdship to the Household of the Prophet.

The topics presented in the second part dealt with Imam Rida's arrival in Neyshabur in A.H. 200, which was a turning point in the courseof the spread of Shi,ism there. The activities of Imam's deputies and the conspicuous status of the Islamic seminaries founded in Neyshabur by the Imami Shi'ah were also reviewed.

In this issue , the discussion is centred on the Islamic governments' attitude towards the Shi'ah of Neshabur during the fourth A.H. century. The article points out to the stance of the government of the early caliphs, the Umayyad caliphs, the Abbasid caliphs in addition to four local governments, namely Tahiryis (206-259 A.H.), Safaris (247-287 A.H.) , Samanis (279-389 A.H.) and Ghaznawis (389-431 A.H.).},
keywords = {},
title_fa = {تاریخ تشیع در نیشابور (از آغاز تا انقراض غزنویان) (3)},
abstract_fa ={دربخش اول ودوم این پژوهش روند کلى پیدایش وگسترش مذهب تشیّع، بهویژه تشیّع امامى (اثنا عشرى) در نیشابور از آغاز تا پایان قرن چهارم هجرى مورد بررسى قرار گرفت وطى آن به این نکته اشاره گردید که مذهب تشیّع به احتمال زیاد هم زمان با ورود صحابه، وارد نیشابور گردید وپس از آن با آمدن سادات وبرخى یاران نزدیک اهل بیت(علیهم السلام)، نظیر آل قنبر، ابوالاسود دوئلى، جعدة بن هبیره مخزومى (خواهرزاده امام على(علیه السلام)) وجمعیت هایى از قبایل یمنى ـ که نوعاً ارادتمند اهل بیت(علیهم السلام) و پیرو ایشان بودند ـ به نیشابور، روند توسعه مذهب تشیّع دراین خطه سرعت گرفت.

بر اساس آنچه در بخش دوم این پژوهش گذشت، ورود امام رضا(علیه السلام) در سال 200 هجرى به نیشابور، نقطه عطفى در روند گسترش مذهب تشیّع بهویژه تشیّع امامى، در این ناحیه محسوب مى گردد. فعالیت وکلاى ائمه(علیهم السلام)در نیشابور یکى دیگر از عوامل مهم توسعه تشیّع در این منطقه بوده، به گونه اى که در قرن چهارم هجرى حوزه درسى امامیه در نیشابور از رونق چشم گیرى برخوردار بوده است.

نوشتار حاضر نحوه برخورد حکومت هاى اسلامى با شیعیان نیشابور و به عبارتى، مذهب تشیّع در این شهر را از آغاز تا پایان قرن چهارم هجرى مورد بررسى قرار مى دهد. برهه مورد بررسى، افزون بر حکومت هاى فراگیر خلفاى نخستین و خلفاى اموى و عباسى، چهار سلسله حکومتى منطقه اى مرتبط با نیشابور را نیز در بر مى گیرد: طاهریان (206-259هـ .)، صفاریان (247-287 هـ .)،2 سامانیان (279-389هـ .) و غزنویان (389-431 هـ .).},
keywords_fa = {طاهریان ,صفاریان ,تشیّع ,امویان ,عباسیان ,حکومت هاى فراگیر ,حکومت هاى منطقه اى ,ساسانین ,غزنویان. ,},
url = {https://tarikh.nashriyat.ir/node/415},
eprint = {}
}