@article {
author = {Dadashnejad, Mansor and Alijani, Mohammadkazem},
title = {دو نگاه و دو رویکرد: بازخوانی روشی دو کتاب «بعض مثالب النواصب» عبدالجلیل رازی و «مثالب النواصب» ابن شهرآشوب},
journal = {تاریخ اسلام درآینه پژوهش 39، پاییز و زمستان 1394},
volume = {12},
number = {2},
pages = {111-125},
year  = {2015},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2423-4028},
eissn = {2980-8375},
doi = {},
abstract = {Writing on vices is a kind of historical- polemic writing which puts emphasis on disadvantages, faults and defects, and discusses the invectives of rival and opposing individuals and groups profoundly and wholly. The literature of writing on vices, which started from the 2nd  century due to the escalation of national and religious conflicts, increasingly developed and more than forty books entitled "MathÁlib (vices)" were written until the 6th  century. The two books on vices written in the 6th  century are "Ba'z MathÁlib Al- NavÁÒib (Some vices of Anti-Shi‘as" by Abd al-Jalil RÁzi (d. circa 585 'AH'), and "MathÁlib al- NavÁÒib" (Vices of Anti-Shi‘as) By Ibn Shahr Ashoob (d. 588 'AH'). The present paper compares these two books to find their poins of similarities and differences. ‘Abd al-Jalil has adopted an approach based on the proximity among denominations, the Principles and theology and tried to create a kind of entente between Shi‘as and Sunnis through his proximity policy. By contrast, Ibn Shahr Ashoob has adopted a traditionalist and narrative approach, far from proximity policy. Given these views, each of these authors has chosen his own particular method to write his book. Abd al-Jalil's method is based on persuasion, apology, and analysis, with a respectful literature. Ibn Shahr Ashoob's method, however, is based on silencing, offence, and citation, with a provocative literature.},
keywords = {writing on vices, Abdul Jalil Qazvini, Ibn Shahr Ashoob, Approaches, traditionalist, principles-based., },
title_fa = {دو نگاه و دو رویکرد: بازخوانی روشی دو کتاب «بعض مثالب النواصب» عبدالجلیل رازی و «مثالب النواصب» ابن شهرآشوب},
abstract_fa ={«مثالب نویسی» گونه ای از نگارش تاریخی - جدلی است که بر نقاط ضعف، کاستی ها و عیب ها تأکید دارد و مطاعن افراد یا گروه های مخالف و رقیب را در نگارش، به صورت برجسته و یکجا مطرح می کند. ادبیات مثالب نگاری، که از قرن دوم با اوج گیری نزاع های ملی و مذهبی آغاز شد، روند رو به رشدی را پیمود و تا قرن ششم، بیش از 40 کتاب با عنوان «مثالب» پدید آمد. دو نمونه از این کتاب ها، که در قرن ششم نگارش یافتند، بعض «مثالب النواصب» اثر عبدالجلیل رازی (م 585 ق) و «مثالب النواصب» اثر ابن شهرآشوب (م 588ق) است. این نوشته با بررسی تطبیقی این دو کتاب، درصدد یافتن تشابه ها و تفاوت های آنهاست. دیدگاه و رویکرد عبدالجلیل رازی دیدگاه تقریبی، اصولی و کلامی است و تلاش کرده  با مشی تقریبی میان اهل سنت و شیعه، به گونه ای تفاهم برقرار سازد، بر خلاف دیدگاه و رویکرد ابن شهر آشوب که رویکرد اخباری، حدیثی و به دور از رویه‌ی تقریب است. با توجه به این دیدگاه ها، هریک از این نویسندگان روش و شیوه‌ی خاص خود را برای تدوین مطالب برگزیده است. روش عبدالجلیل مبتنی بر اقناع، تحلیل، دفاع و همراه با ادبیات محترمانه است، اما روش ابن شهرآشوب بر پایه اسکات، استناد، هجوم و همراه با ادبیات تحریک کننده است.},
keywords_fa = {مثالب نویسی ,عبدالجلیل قزوینی ,ابن شهرآشوب ,رویکردها ,اخباری ,اصولی ,},
url = {https://tarikh.nashriyat.ir/node/737},
eprint = {https://tarikh.nashriyat.ir/sites/tarikh.nashriyat.ir/files/article-files/5_11.pdf}
}