@article {
author = {fallahzadeh, Ahmad},
title = {تطور تاریخ‌نگاری مکتب حوزوی قم و مکتب دانشگاهی تهران در عصر پهلوی دوم (1357- 1320) *},
journal = {تاریخ اسلام درآینه پژوهش 52، بهار و تابستان 1401},
volume = {19},
number = {1},
pages = {51-76},
year  = {2022},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2423-4028},
eissn = {2980-8375},
doi = {},
abstract = {The schools of historiography in any era arise from the political-social situation and express the political-cultural freedoms of that era. Since historiography is directly influenced by the freedom in writing and the level of access to data, the types of thinking and thought processing are also formed in the face of these propositions. In this regard, the second Pahlavi era (1320-1357) had several types of historiographical experiences that changed in the period before and after the 1332 (solar Hijri) coup. The "Tehran Academic Historiography School" was under the influence of the policies of the Ministry of Science and "Qom Seminary School" was under the impact of the main policies of the seminary and popular religious thoughts of that period. Using the method of "description and analysis" of historical statements and library studies and based on the theory of "the role of time period in historiography", this article seeks to address the differences between the two historiography styles of the Tehran school and the Qom school. The research findings show that, influenced by the western schools popular in Iran since the first Pahlavi era, the Tehran school of historiography praised the throne, approved of the elements of humanism, social-political pathology and antiquarianism and disapproved of metaphysics and superstitions. On the other hand, the Qom school of historiography considered history as a tool to serve religion and focused on historicizing spirituality, Islamic events, supernatural matters, and moralizing history.},
keywords = {historiography schools in second Pahlavi era, Qom seminary historiography school, Tehran academic historiography school, humanistic historiography, religious historiography., },
title_fa = {تطور تاریخ‌نگاری مکتب حوزوی قم و مکتب دانشگاهی تهران در عصر پهلوی دوم (1357- 1320) *},
abstract_fa ={مکتب های تاریخ نگاری در هر دوره ای برآمده از وضعیت سیاسی ـ اجتماعی آن عصر و بیانگر آزادی های سیاسی ـ فرهنگی آن دوره به شمار می روند. چون تاریخ نگاری به صورت مستقیم تحت تأثیر آزادی نوشتار و سطح دسترسی به داده هاست، گونه های تفکر و پردازش اندیشه نیز در مواجهه با همین گزاره ها شکل می گیرد. در این  باره، عصر پهلوی دوم (1357ـ1320ش) چند نوع تجربه  تاریخ نگاری را به خود دید که در بازه زمانی پیش و پس از کودتای 1332 خورشیدی دچار دگرگونی شد. «مکتب تاریخ نگاری دانشگاهی تهران»، تحت تأثیر سیاست های وزارت علوم قرار داشت و «مکتب حوزوی قم» برگرفته از منش حاکم بر حوزه‌ی علمیه و اندیشه رایج دینی آن دوره بود. این مقاله براساس روش «توصیف و تحلیل» گزاره های تاریخی و مطالعات کتابخانه ای، براساس نظریه «نقش زمانه در تاریخ نگاری» در پی پاسخ به تفاوت های دو سبک تاریخ نگاری مکتب تهران و مکتب قم با یکدیگر است. یافته های پژوهش نشان می دهد مکتب تاریخ نگاری تهران متأثر از مکاتب غربی که از عصر پهلوی اول در ایران رواج یافته بودند، ضمن ستایش تاج و تخت، به عنصر انسان گرایی، برنتافتن ماورا، آسیب شناسی های سیاسی ـ اجتماعی، خرافات ستیزی، و باستان ستایی دست می زد و در برابر، مکتب تاریخ نگاری قم ضمن قرار دادن تاریخ به مثابه ابزاری برای خدمت به دین، به تاریخی کردن معنویت، رویدادهای اسلامی، امور فرامادی و اخلاقی کردن تاریخ روی می نمود.},
keywords_fa = {تاریخ‌نگاری مذهبی ,تاریخ‌نگاری انسان‌گرایانه ,مکتب تاریخ‌نگاری دانشگاهی تهران ,مکتب تاریخ‌نگاری حوزوی قم ,مکتب‌های تاریخ‌نگاری عصر پهلوی دوم ,},
url = {https://tarikh.nashriyat.ir/node/840},
eprint = {https://tarikh.nashriyat.ir/sites/tarikh.nashriyat.ir/files/article-files/3_22.pdf}
}