دولت حضرت داود و سلیمان (ع) براساس قانون، عدالت گستری، توسعه علمی و خداباوری بود و آثاری بر جای گذاشت که هنوز پس از سه هزار سال، از تمدنی پویا در زمان ایشان حکایت دارد.
نگرش حکومتی به الگوی حاکمیت داود و سلیمان (ع) ما را با افق های روشنی از ترکیب دین و دولت، تمدن سازی و پویایی علم آشنا می کند. به ویژه که تعبیر «خلیفه خدا» برای داوود(ع) و تعبیر «بنده نمونه خدا» برای حضرت سلیمان(ع) به کار رفته و بدین صورت می توان نظام حکومتی آنها را در شرایط زمانی خود معیار کاملی از حکومت مورد رضای خدا دانست و الگویی برای اقتصاد پیشرو متکی بر معنویت، توسعه علمی و تمدن سازی بر پایه باورهای دینی می باشد.